Nieuw Onderwijs Paradigma

Om een Sudburyschool te kunnen begrijpen, vraagt een heel andere kijk op het onderwijs systeem. Zo’n veranderend beeld op de wereld noemen we ook wel een paradigma verandering.

Daniel Greenberg schrijft: Er zijn genoeg mensen die ervan overtuigd zijn dat er iets serieus mis is met ons onderwijssysteem. Zelfs de grootste voorstanders van het traditionele schoolsysteem kunnen zien dat het systeem steeds grotere sommen geld opslokt, waarmee nauwelijks bevredigende resultaten gehaald worden. Maar het is ongelooflijk moeilijk om vanuit die positie tot een totaal nieuw wereldbeeld te komen.

Het volgende filmpje ken je vast, maar zet dit paradigma denken in een mooi perspectief.

Om een kind als een volwaardig mens te zien is op zich al een paradigma verandering. Het is soms schokkend te constateren dat mensen kinderen gewoon negeren, over hen praten in hun nabijheid en net doen alsof ze het wel niet zullen begrijpen. Er wordt veel over kinderen beslist en er wordt vooral voor kinderen gedacht. Op een Sudburyschool mogen kinderen zelf beslissen en mogen zij zelf nadenken. Individuele vrijheid geldt hier voor iedereen, en is geen recht voorbehouden alleen aan volwassenen. Wat je ziet gebeuren is dat daar waar kinderen echte zeggenschap hebben ze die ook heel serieus nemen. Er is een vergelijking te maken met de paradigma verandering bij de invoering van het vrouwenstemrecht. Een van de argumenten tegen was dat vrouwen ‘net als kinderen’ waren. Na de invoering van het vrouwenstemrecht is er nu niemand meer die het in zijn hoofd haalt om zoiets nog over vrouwen te zeggen.

Toen de oprichters van de Sudbury Valley School hun school hadden opgericht, dachten zij dat veel mensen enthousiast zouden worden op het moment dat ze kennis hadden van de resultaten van de school. Het blijkt echter dat een paradigma verandering erg lastig is, zelfs voor mensen die er kennis van hebben. Ook al zie je iets waarvan je weet dat het goed is, ga je toch door met het oude te doen vanuit een gewoonte. Ik heb het gevoel dat dingen staan te gebeuren op gebied van financien, onderwijs, directe democratie, de inkrimping van bureaucratie en overheid. Ik denk dat er nog wel wat bergen bedwongen moeten worden, maar mensen moeten op een bepaald punt komen om grote culturele omwentelingen te maken, en niemand kan voorspellen wanneer dat zal zijn. Geschiedkundigen zullen later terug kijken en zeggen “Ja, het was onafwendbaar, het moest toen gebeuren”, maar als je het meemaakt heb je geen idee wanneer dat punt precies bereikt wordt[1].

.