Een lesje Minecraft

Laatst werd er een artikel gepost op facebook over een school in Stockholm die zijn curriculum had aangepast en nu alle studenten van 13 jaar een verplichte Minecraft klas laat volgen[1]. Dit werd gepresenteerd als een sprong naar de 21^e eeuw. Het viel me op dat deze post veel gekopieerd werd, omdat het net lijkt alsof dat heel innovatief is.

Graag deel ik een mooie reactie die onder dit bericht geplaatst was, want het laat zien dat er gelukkig ook anders gedacht wordt over aanbod.

Als onderwijzer betrokken bij de ontwikkeling van een Minecraft programma voor de leeftijden 8-13 jaar op school, bracht ik een groot deel van de tijd door met het opleiden van ouders, beheerders en collega’s over de ongelooflijke hoeveelheid leren dat is ingebed in games. Dat gezegd hebbende, het baart mij grote zorgen dat onderwijzers games “als educatief doel gebruiken” in plaats van de tijd te nemen om het unieke leren inherent aan spelen zelf te onderzoeken.

Geïnspireerd door de filosofie van “Massively Minecraft” (een server waar kinderen kunnen delven en leren), hebben we een gewetensvolle beslissing genomen op mijn school om Minecraft niet in het curriculum op te nemen voordat wij een groot deel van onze tijd gewoon samen hadden gespeeld met de leerlingen om te begrijpen hoe ze het platform gebruikten. Brilliant!

De kinderen namen ons veel verder mee met hun verbeelding dan welke “les” dan ook had kunnen geven die we zouden hebben beraamd. Na bijna twee jaar bleef hun enthousiasme voor dit specifieke spel constant. Vrij spel is waardevol voor ideeën om het formele curriculum te voeden. Als leerkracht zijn we mede-leerlingen met onze studenten. De programma’s die we samen hebben opgebouwd zijn veel complexer en aantrekkelijker dan de “lessen” die we voor hen ontworpen hebben.

Terwijl ik het bemoedigend vindt dat leerkrachten een grotere interesse in games krijgen, maak ik me zorgen als ik zie dat scholen prachtige platforms zoals Minecraft gebruiken om curriculum geforceerd te “leren”. Zij missen het punt. En, voor de goede orde, ik denk dat iedere keer als een spel geforceerd gespeeld moet worden, het technisch gezien niet langer een spel is. Dus in plaats van studenten forceren om spelletjes te spelen om dingen die we willen ‘onderwijzen’ te ‘leren’ , moeten we onszelf ‘toestaan’ om gewoon met onze kinderen mee te spelen. We zouden verrast worden wat we hiervan kunnen leren. Misschien zullen we zelfs het onderwijs gaan herontwerpen op basis van wat we leren.

Commentaar van: Marianne Malmstrom

Wat een mooi inzicht.. is dit niet wat we alle dagen doen hier op Sudburyscholen.  Vrij spel, in welke vorm dan ook, is essentieel in een ontwikkeling. Loslaten dat en wat er geleerd wordt, van de controle over het lesgeven van ‘curriculum’ is een moeilijk dilemma voor regulier onderwijs. Ik vind het heel mooi om te zien hoe sommige mensen zelf onderzoekend in het leven staan, niet voetstoots aannemen dat er op een bepaalde manier gewerkt moet worden. Maar door open te staan voor onderzoek, zelf tot de conclusie komen dat vrij spel zo veel biedt, zelfs voor ons als volwassenen.

Zo heb ik een aantal jaren WOW gespeeld en ben nu bezig met het spel “Magic the Gathering” aan te leren. Onbegrijpelijk soms hoe snel en goed jonge mensen deze spellen in hun vingers krijgen. Ik moet toegeven dat het mij echt moeite kost om dit te spelen. Het is een uitdaging, want ik wil weten wat dit spel biedt en hoe het werkt, zonder oordeel over wat kinderen doen of leren.

Maar het verplicht stellen van een spel dat werkt zoals Marianne ook beschrijft averechts. Ze slaat daarmee de spijker op de kop. Zoals Harry Starren ooit zei: “Wie gemotiveerde mensen motiveert, demotiveert ze.[2]” Het echte leren komt voort uit gepassioneerd met iets bezig zijn. Die passie kun je delen met anderen. Zoals ook in het voorbeeld van Marianne, raakten de volwassenen door mee te spelen met de kinderen gepassioneerd. Het werd een gezamenlijke activiteit waarbij iedereen gelijk was. Dat verbindt en dat maakt dat er een open leer-interactie kan plaatsvinden. Iedereen leert van iedereen.