Sir Ken Robinson: Het bouwen van een cultuur van innovatie

Tijdens de AERO conferentie afgelopen jaar sprak Sir Ken Robinson als Keynote speaker. Robinson, ook bekend van de meest bekeken Ted Talk ooit “Do Schools Kill Creativity?”[1], sprak wederom over de noodzaak om individueel talent te ontwikkelen. Hij neemt als voorbeeld een jongen die op zijn 10e jaar evengoed op zijn handen kon lopen, als op zijn voeten. Zijn moeder erkende zijn bijzondere gave en heeft hem naar een gymnastiek groep laten gaan. Hij werd later een van ’s werelds beste turners.

Op zijn eigen humoristische wijze neemt Robinson je mee in het perspectief van “what if?”, dus wat als de moeder tegen hem gezegd had “joh, je bent nu 10 jaar, nu moet je ophouden met op je handen te lopen en doen zoals iedereen.” En eigenlijk is dat wat er gebeurd in onderwijs. Vele kinderen worden dagelijks verteld dat ze moeten ophouden met de dingen die hen interesseert en dat wij bepalen wat hun “handen lopen” mag zijn.

Hij pleit voor een onderwijs waar diversiteit wordt gestimuleerd, waar je je mag onderscheiden van anderen, waar talenten zich mogen ontplooien en waar ze vervolgens tot ontwikkeling kunnen worden gebracht. Niet ieder kind weet al op z’n 10e waar zijn talenten liggen of waar zijn interesses naar uitgaan. Op een Sudburyschool krijg je de tijd om dit belangrijke deel van je ontwikkeling in alle rust uit te zoeken. Er is niemand die je bij de hand neemt en je beoordeelt op de dingen die je doet. Beoordeling is een mechanisme van “beter weten wat goed voor je is”. Nee, we ondersteunen daar waar mogelijk de individueel gekozen interesses, zonder ongevraagd oordeel.

Hij pleit voor het bouwen van een cultuur van innovatie, dit is een noodzaak om te kunnen overleven in de komende eeuw. Doorgaan op de ingeslagen weg biedt geen toekomst. En volgens zoals hij zijn presentatie eindigt concludeer ik: Sudbury scholen move!