I Am More Than a Test Score – De CITO toets

Vorige week bracht een van onze stafleden drie Cito-toetsen mee naar school. Op het moment dat hij dat vertelde sprongen een groepje van zes meisjes erop en wilden de toets gaan doen. ’s Middags boekten ze een kamer af, hingen een blad op de deur met “STILTE CITO TOEST” en gingen aan de slag. Ze kozen ‘rekenen’, want ze wilden weten hoe ze daarin zouden scoren. De leeftijden liepen uiteen van 8 tot 13 jaar en de ervaring liep uiteen van 1 tot 7 jaar op onze Sudburyschool, waarbij sommigen tot vorig jaar nog op een reguliere school zaten. De toets was een ‘uitdaging’, iets wat ze wilden uitproberen, een test voor henzelf om te zien wat ze kunnen.

Zo zou een toets ook gebruikt moeten worden, voor zelfevaluatie. Om te kijken waar je staat in kennis en wat je nog zou moeten leren om te test helemaal goed te kunnen maken. Deze studentes maakten er op die manier gebruik van, zonder dwang en zonder stress. Een Cito-toets is maar één vorm van reflectie op het verwerven van kennis, en uitsluitend op een beperkte set kennis die als standaard wordt gezien in de buitenwereld. Niet de Cito-toets zelf, maar het feit dat de toets gebruikt wordt, op basis van verschillen in ontwikkeling tussen kinderen, als standaard om scholen te vergelijken vind ik verschrikkelijk. Hierbij wordt het middel ingezet op een totaal ongeeigend doel.

In de Verenigde Staten van Amerika lopen ze al wat verder voor in de verplichte test cultuur en is een beweging ontstaan van Ouders die hier niet meer mee akkoord. Op basis van het “No Child Left Behind (NCLB)” heeft men een gestandaardiseerde toets voor rekenen en taal ontwikkeld die inmiddels verplicht gesteld is op alle scholen. NCLB, een ingrijpende federale onderwijswet, geeft opdracht tot het regelmatig testen van leerlingen in lezen en rekenen, te beginnen in de derde klas. De wet maakt gebruik van landelijke-toetsen om basisscholen te vergelijken en te bepalen of ze een “Adequate Jaarlijks Vooruitgang” boeken. Zo niet, dan worden ze geconfronteerd met toenemende sancties op basis van de test resultaten.

Mensen, ouders, leerkrachten en schoolbesturen zijn zich daar al gaan realiseren dat de test niet meer tot doel heeft om de gemeenschap of de scholen te ondersteunen. Dat er vele miljoenen aan de testen worden gespendeerd die veel beter ergens anders uitgegeven konden worden.

“Mensen beginnen in te zien dat na 10 jaar van “No Child Left Behind” en de laatste jaren van “Race naar de Top” het echt niet werkt”, zegt Johnson[1], een assistent professor basisonderwijs aan Universiteit van Towson. “Een heleboel mensen geven de schuld aan de test-gedreven hervormingen die het gevolg zijn van dat beleid.”

Een nationale opt-out (je onttrekken aan) beweging is ontstaan, de opt-out beweging stelt de levensvatbaarheid van deze testen ter discussie. Het je onttrekken aan gestandaardiseerde testen is een mogelijkheid die legaal is in de meeste staten van de U.S.A. omdat individuele vrijheid hier diep geworteld is. Het is daar de keuze van ouders (en hun kinderen) om zich te onttrekken aan de gestandaardiseerde testen.

Nederland is nog niet zover. Cito-toetsen zijn nu -nog- niet verplicht voor bekostigde scholen, maar een wetsvoorstel is nu aangemeld voor plenaire behandeling voor de Tweede Kamer. Genoeg ouders weten dat hun kind onder grote stress staat als ze testen moeten maken en accepteren dat als normaal. Uit ervaring van de USA kunnen we voorspellen dat ons onderwijs dan ook steeds meer gericht zal worden op het trainen van testen (in plaats van het ontwikkelen van kinderen). Als er een wetsvoorstel in Nederland wordt aangenomen kun je je afvragen of ouders hun kinderen legaal kunnen onttrekken aan het meedoen van de test (Nederland heeft geen Onafhankelijkheidsverklaring die zegt: “Wij beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend: dat alle mensen als gelijken worden geschapen, dat zij door hun schepper met zekere onvervreemdbare rechten zijn begiftigd, dat zich daaronder bevinden het leven, de vrijheid en het nastreven van geluk.”). Ook kun je je afvragen of gestandaardiseerde testen het kind ten goede komt, of een overheidssysteem om controle over scholen te houden.

Over het effect van gestandaardiseerde testen is dit wat een kind schreef aan het einde van zijn vakantie: “I Am More Than a Test Score[2]”

Lieve mama en papa,

Het is bijna weer tijd om terug naar school te gaan. Ik heb nagedacht over het komende jaar. Ik weet dat ik geen expert ben, maar na zeven jaar school lijkt er iets echt mis. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou ervan mijn vrienden weer te zien en ik kan niet wachten op het voetbal seizoen, maar ik vind het weer in een klas moeten zitten verschrikkelijk. Ik bedoel, ik heb hier al zeven jaar last van maar het lijkt ieder jaar erger te worden. Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, dus ik dacht ik schrijf alles in een lijst op – wat ik liever wel en wat ik liever niet ervaar.

• Ik wil liever echt leren.
• Ik wil liever niet de eerste vijf maanden van school doorbrengen met het voorbereiden van testen.

• Ik geef de voorkeur aan sport, kunst en muziek.
• Ik zit bij voorkeur niet lange dagen in een klas te luisteren.

• Ik wil graag met plezier naar school gaan.
• Ik wil liever niet nerveus zijn als ik op school ben.

• Ik geef er de voorkeur aan om interessante boeken te lezen en op excursies te gaan, dingen die mij helpen verbinden met wat ik op school leer.
• Ik wil liever niet het grootste deel van mijn tijd besteden aan saaie wiskunde en leesopdrachten vooral ter voorbereiding voor testen.

• Ik heb liever leraren die meer dan alleen voor de test mogen onderwijzen.
• Ik wil liever niet dat mijn leraren bang zijn om les te geven.

• Ik geef de voorkeur aan opdrachten die interessant zijn, actueel, waarin ik dingen kan ontdekken, die mij vragen doen stellen, en waarbij ik trots op mijn werk kan zijn.
• Ik heb liever niet dat ik bang ben om naar school te gaan.

• Ik geef de voorkeur aan materialen, boeken, apparatuur en technologie die ik nodig heb bij mijn leren.
• Ik zit liever niet met te veel studenten in mijn klas zodat ik me een nummer voel.

• Ik geef er de voorkeur aan dat testen door mijn leraren worden afgenomen – degenen die mij beoordelen op mijn capaciteiten, inzet en participatie.
• Ik wil liever geen gestandaardiseerde testen DOEN!

Er is meer, maar ik denk dat dit de kern is. Ik hoop dat je me zult helpen de angst voor school te overwinnen dit jaar. Ik heb mensen horen praten en ze zeggen dat alleen ouders een verschil kunnen maken. Wil je alsjeblieft iets doen? Kun je praten met mijn vrienden hun ouders en zien of ze kunnen helpen? Ik heb je nodig, mijn leraren hebben je nodig, we kunnen de veranderingen die nodig zijn niet zonder je hulp bewerkstelligen. Ik wil niet nog een jaar worden behandeld als een test score.

Liefde,

Je kind.

Studenten doen bij ons voor hun plezier een Cito-toets, geen angst, geen klassen, geen uren luisteren, geen uren oefenen, maar zelf-geïnitieerd leren en weten. Het verplicht stellen van zo’n toets gaat tegen die natuur in, dat demotiveert en levert stress op. Zeker als van de toets zoveel afhangt omdat op die ene dag, dat ene moment jouw toekomst wordt bepaalt. Daarnaast komt er, als scholen op uitkomsten worden beoordeeld, een onevenredig hoge verwachting op kinderen te liggen vanuit school. Als kinderen falen, faalt de school. Het wordt allemaal afgewenteld op het individuele kind wat zich in een fase van ontwikkeling bevindt die anders is dan elk ander kind, heb je je dat wel eens gerealiseerd? Is dat wat we willen? Het zijn toch geen eenheidsworsten.

In onze school mogen ze er van leren, fouten maken en zich verbeteren, en mogen ze zich vrij ontwikkelen naar een brede toekomst waarin alle richtingen en mogelijkheden openliggen. De kwaliteit van onze school laat zich afmeten aan de mate waarin studenten zich vrij hebben kunnen ontwikkelen. De mate waarin studenten ervaring hebben kunnen opdoen om zich te bekwamen in oplossingsgericht denken, het vermogen zich aan te passen, en de vaardigheden hebben ontwikkeld om onafhankelijk te functioneren in de maatschappij.  Ze kunnen zonder beperkingen van buitenaf hun eigen toekomst bepalen. Was dat niet de bedoeling van een school?

Ook jij kan een verschil maken! Sluit je aan bij de beweging: Operation Education.