De ervaring van een ouder met een Sudburyschool

Een ontroerend en inzichtelijk verhaal van de vader van twee kinderen die op dit moment op de Arts & Ideas Sudburyschool zitten. Als u geïntrigeerd bent door het Sudburymodel, maar worstelt met twijfels over hoe het echt kan “werken”, raden we aan om dit te lezen. (Geplaatst via de Sudbury Valley School met toestemming van Arts & Ideas Sudbury School.)

PLEZIER IN HET NASTREVEN VAN VAARDIGHEDEN – door Russell Zuckerman (Washington, D.C.)

Onze familie begon drie jaar geleden met enige huiver aan onze ervaring met Sudbury onderwijs. Van wat ik begreep op dat moment was dat Sudbury kinderen zich niet bezig houden met leren, dat ze gewoon hun belangstelling volgen. Wat ik niet wist, maar nu volledig begrijp, is dat door het “gewoon” volgen van hun belangstelling ze onophoudelijk bezig zijn vaardigheden te ontwikkelen.

De omgeving geeft Sudbury kinderen de ruimte om zich op natuurlijke wijze te ontwikkelen in overeenstemming met hun behoeften. Cognitieve en fysieke ontwikkeling gaan in een tempo wat in overeenstemming is met het niveau van ieder individu. Emotionele, cognitieve, motorische en sociale ontwikkeling worden geleid door hun intelligentie, hun interesse en hun instincten.

Mijn dochter Isobel heeft zichzelf leren lezen. Haar proces ging verder dan het aanleren van “zicht woorden,” en ze deed het zonder enige beloning van een leraar of externe onderscheidingen voor wat ze deed; ze kreeg geen cijfers en werd niet onderworpen aan een diagnostische test om het aantal woorden te meten dat ze in staat was per minuut hardop te lezen. Ook was er geen statistische beoordeling om haar te vertellen dat ze matig was, of achter liep, of juist vooruit … ze was gewoon. Ze wilde niet “leren” lezen, ze wilden gewoon kunnen lezen. Wat de Sudburyschool zo bijzonder maakt is dat Isobel niet werkt om woorden te leren voor wekelijkse dictees, waardoor er geen sleur is in het proces. Door haar eigen wil is ze begonnen met zelf-meesterschap. Haar vaardigheid is een product van haar motivatie en haar verlangen.

Bij de “Arts and Ideas” Sudburyschool heeft mijn zoon Jarrett geleerd om een ​​voetbal te gooien. Hij is pas zes en hij gaat graag naar het veld en “speelt met de grote kinderen”. Hij vroeg me onlangs met hem een vangspel te spelen. Zodra we buiten waren gooide hij over en over, lettend op het veranderen van zijn voetenwerk en zijn arm beweging, en hij legde me uit hoe je moet aanzetten en met je arm een spiraal moet vormen. Net als alle kinderen op een Sudburyschool, is hij vrij om de hele dag videospellen te spelen, maar dat doet hij niet. Op dit moment verlangt zijn lichaam en geest naar lichamelijke activiteiten, naar het zoeken van balans, naar het oefenen in hand-oog coördinatie en naar de uitdaging van het spelen met de bal en het rondrennen buiten. Niemand vertelt hem dat het nodig is om een ​​kilometer te rennen of om een krachtmeting te doen, hij streeft de fysieke vaardigheid na die een jonge jongen als hij nodig heeft om gezond op te groeien.

Als ouder hoop ik hen te laten opgroeien tot moedige, gewetensvolle burgers. De structuur van een Sudbury school wordt gebouwd door het democratische proces. Mijn beide kinderen kunnen op 6 en 7 jaar oud door hun ervaringen begrijpen wat wetgevende, rechterlijke en uitvoerende processen zijn en doen. Omdat wijzelf bij Defensie werken, verhuizen we om de paar jaar. Nu we zijn gestationeerd in de buurt van Washington DC geeft dat ons de kans om door de Washington Mall te lopen, het Smithsonian te bekijken en het Witte Huis te zien. Mijn kinderen kunnen met kennis praten over hoe onze democratie werkt door het extrapoleren van hun ervaringen met de schoolmeeting. Ze begrijpen burgerlijke verantwoordelijkheid en het belang van dialoog en compromissen. Door middel van de verslagen van het Juridisch-comité en de schoolmeeting hebben mijn kinderen geleerd wat het is om verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden en op intelligente en vredige manier te vechten tegen onrecht wat hen wordt aangedaan, en zich moedig uit te spreken voor ideeën waar zij in geloven.

Drie jaar ervaring met Sudbury scholen hebben me laten zien dat het leerproces als een druppel water tegen een rots is. In een oogopslag lijkt het fragiel en delicaat, maar ononderbroken in de loop van de tijd, het is een onstuitbare kracht van de natuur. De uitdaging van een Sudbury ouder is het water met rust te laten en de natuur zijn gang te laten gaan.

Het moeilijkste voor een Sudbury ouder is te vertrouwen dat onze kinderen de vaardigheid in lezen, schrijven en rekenen na zullen streven, of liever nog, dat wij hen voorbereiden om succesvol te zijn in de onzekere wereld waarin wij leven. Ik geef graag toe dat tot het moment waarop Isobel, nu in haar derde jaar op de Sudburyschool, uit zichzelf begon te lezen, ik moeite had echt te geloven in het proces en de “methodologie” van een Sudburyschool. Door de jaren heen zijn we een Sudbury familie geworden, ik ben erachter gekomen dat curriculum niet intelligentie maakt, maar dat het eerder andersom is, dat intelligentie het curriculum maakt. Als druppels water tegen de rots, streven kinderen nadrukkelijk de vaardigheid na in allerlei disciplines. Sudburyscholen, zoals de “Arts and Ideas”, bieden de ruimte om dit nastreven te laten plaatsvinden. Het enige wat een ouder moet doen is de natuur zijn gang laten gaan.