Geplaatst op 16 maart 2013 door Wendy Priesnitz – Moving Beyond the Factory Model of Education op de Life Learning Magazine Blog. (Vertaald door Christel Hartkamp)
Wendy schrijft dat ze via LinkedIn een artikel toegestuurd kreeg over scholen en de toekomst van het onderwijs. Het was geschreven door Heather Hiles, oprichter en CEO van Pathbrite Inc, een start-up die een educatief portfolio platform vermarkten.
Hiles schrijft dat ze had besloten dat ons onderwijs niet langer relevant is, dat onze huidige economie het fabrieksmodel van het onderwijs ontworpen voor het Industriële Tijdperk niet meer nodig heeft. In plaats daarvan, schrijft ze, is een geheel nieuwe set van vaardigheden voor nu en in de toekomst nodig – dingen zoals het oplossen van problemen, creativiteit en zelfstandig denken en het vermogen tot aanpassen. Dat is niet echt nieuws voor mij, schrijft Wendy Priesnitz en voor de meeste van haar lezers! Wendy schreef daar al drie jaar geleden over in een artikel in het Life Learning Magazine.
Hiles is onlangs geïnspireerd geraakt door het werk van Sugata Mitra. Hij is de persoon die, in 1999, een gat maakte in een muur in een van de stedelijke sloppenwijken in New Delhi, en er een met het internet verbonden computer in stopte en deze vervolgens liet zitten. Hij filmde met een verborgen camera wat er daarna gebeurde. Kinderen uit de sloppenwijk speelden met de computer en gedurende hun spel (zonder interventie van volwassenen) leerden ze hoe het te gebruiken en hoe online te gaan, en daarnaast leerden ze anderen wat ze zelf geleerd hadden.
In haar artikel, gebruikt Hiles dit voorbeeld als springplank in een visie op zelfgestuurd en toegepast leren wat volgens haar de weg van de toekomst is. Haar visie omvat de vervanging van het“het hoofd leren en testen” met “onderzoek, zoeken, ontdekken, toepassen, presenteren, bevorderen en valideren.” Natuurlijk doen alle kinderen die op een of andere manier in vrijheid leren dit al (Op veel Democratische scholen, op Sudbury scholen, bij unschoolers – en alle baby’s). Maar het is geweldig om te merken dat anderen ook het licht zien.
Maar in het vervolg van haar betoog raakt ze verward. Ondanks haar opwinding over de kinderen in Mitra’s projecten die van nature leren zonder te worden onderwezen, omvat Hiles ‘visie’ ook het onzinnige idee dat studenten moeten “leren hoe te leren.” Zoals Wendy al talloze malen heeft geschreven en Mitra’s werk heel goed illustreert – kinderen zijn voorgeprogrammeerd om te leren, ze hoeven het vermogen om uit eigen beweging te leren alleen maar opnieuw aan te leren als het is afgeleerd door school of andere omstandigheden.
Hiles geeft geen ander bewijs voor deze macht van volwassenen over kinderen. Dus misschien kwam ze tot die conclusie omdat zij immers een educatief product voor docenten op de markt brengt. Maar ik denk dat ze op een gemeenschappelijke logica terugvalt als gevolg van het vastzitten in de status quo van het systeem wat ze bekritiseert. Ze is niet de enige. Zo vaak heb ik mensen ontmoet die het probleem lijken te begrijpen over de manier waarop we momenteel kinderen en jongeren opvoeden, maar ze zijn niet in staat om hun bevindingen om te zetten in een systeem overstijgende conclusie: het afschaffen van het verplichte klassikale onderwijs, het curriculum, en de testen. Ze hebben een ideologische blinde vlek die hen niet in staat stelt om te leren van plekken waar kinderen zich vrij kunnen ontwikkelen om het serieus te nemen voor het onderwijs of als les voor de toekomst van het onderwijs. Opvallend is dat het schoolmodel zo verankerd zit in ons culturele wereldbeeld in slechts een paar honderd jaar tijd dat de meeste mensen – zelfs degenen die begrijpen dat het voorbij zijn houdbaarheidsdatum is – moeite hebben zich iets geheel anders voor te stellen.
Zoals Wendy al ergens anders had geschreven, onderwijs gebaseerd op vrije ontwikkeling is geen experiment. Het is hoe mensen leren in de wereld en wat al millennia lang zo werkte. Er is geen reden aan te nemen dat mensen vandaag de dag niet hetzelfde kunnen doen. School is het experiment, niet het gebrek daaraan. Dat experiment zit nu in de problemen en we moeten dringend ons begrip van hoe mensen leren gebruiken om iets uit te vinden wat relevant is voor de behoeften van onze kinderen, evenals voor de behoeften van onze samenleving en haar economie. Een Democratische school, Sudbury school of unschooling is misschien niet het juiste voor iedere leerling, maar als er een wil is om te denken buiten het verplichte fabrieksmodel (die schrijver David H. Albert noemt de “dag gevangenis”), zal er een alternatief model kunnen ontstaan.
Overigens, de docenten die zich beledigd of anderszins lastig gevallen voelen door dergelijke verklaringen (zoals die commentaar gaven op Hiles artikel) moeten beseffen dat ze deel kunnen uitmaken van het probleem of van de oplossing. Veel van hun collega’s hebben zich al aangesloten bij ons in het maken van veranderingen van dingen die duidelijk niet meer toepasbaar waren in deze tijd.
Heb jij iets geleerd vandaag? 