Gisteren hoorde ik nota bene op een begrafenis(!) dat Annemarie er veel vrolijker uit zag. Dit zei een tante die Annemarie een tijdje niet gezien had. En daarvoor was Annemarie ook zeker niet een on-vrolijk kind. Andere mensen zien dus blijkbaar ook het verschil in de uitstraling en het gedrag van mijn kind sinds ze op de Kampanje zit.
Toen Annemarie twee jaar oud was zijn we naar een Sudbury school gaan kijken. En we hebben altijd gehoopt dat Annemarie nog een keer de mogelijkheid zou krijgen op een Sudbury school te komen.
Dit jaar in februari kwam die mogelijkheid. Annemarie liep een proefweek op de Kampanje. De manier waarop de staf met de studenten omgaat, sprak ons zeer aan. Wij vonden dat respectvol, duidelijk, in gelijkwaardigheid. Er werd niet “in hokjes” gedacht, en iedereen kon zijn of haar waardevolle bijdrage leveren.
Dit is volgens mij een school waar iedereen steeds meer zichzelf kan worden. Waar samen geleerd wordt, en fouten gemaakt kunnen worden. Waar een enorme openheid is.
Annemarie had het vroeger ook leuk op haar “reguliere” school. Maar ze “dutte in”, haar politieke-maatschappelijke overtuiging werd die van de juffrouw. Het kwam niet meer in haar op om daar vraagtekens bij te zetten of daarover een eigen mening te gaan vormen. Lezen kreeg ze een hekel aan en werd beperkt tot paardenboeken. Ze wilde minder de dingen zelf uitzoeken. Ze ging, terwijl ze vroeger nooit veel tv keek, meer tv kijken. En ze ging aan haar eigen vaardigheden twijfelen. En dit zag ik niet alleen bij haar gebeuren, maar ook bij andere kinderen in het reguliere onderwijs.
Je kan het “aanpassing” noemen. Ik word er zelf verdrietig van als ik de eigenheid en levendigheid uit kinderen zie verdwijnen.
Op Sudbury scholen zie ik kinderen die net als Annemarie steeds vrijer, levendiger en nieuwsgieriger worden. Eigen-wijs. Zich zelf. Zelfstandig. Dyslectische kinderen kunnen op Sudbury scholen wel opeens weer schrijven en lezen.
Mijn vader was vroeger leraar Nederlands en decaan op het Eemland College in Amersfoort. Hij heeft vanaf begin jaren 60 veel kinderen geholpen die stotterden of dyslectisch waren. Hij legde er toen al de nadruk op hoe belangrijk het is dat het kind het vertrouwen, de rust en de ruimte krijgt om zijn eigen vaardigheden te ontdekken. Dat is de ondergrond, dan gaat het leren heel snel.
Sommige mensen zeggen: “het kind wordt op een Sudbury op zichzelf teruggeworpen/aan haar lot overgelaten, is dat niet hard?” maar bij Annemarie merk ik dat haar dat erg goed doet. Ze merkt weer hoe haar eigen kompas werkt. Haar interesse in lezen, dingen uitvinden, nieuwe vaardigheden is weer op volle sterkte teruggekeerd.
In de proef week stond ze elke ochtend vroeger op om haar zelf toegewezen “huiswerk” af te krijgen, een zelf genaaide knutsel. Samen met andere meisjes van de Kampanje is ze een week met naaien bezig geweest, en daarbij heeft ze zichzelf allerlei nieuwe vaardigheden aangeleerd.
Ik merkte in de eerste weken, dat het mij af en toe toch moeite kostte om “los te laten in vertrouwen”, ondanks mijn enthousiasme voor de theorie van Sudbury scholen en de kundige aanpak van de Kampanje. Het is zo een andere manier van werken, en het is soms best moeilijk om negatieve reacties van je omgeving te verstouwen, zoals “zo leert je kind nooit wat” . Daar werd ik dan toch weer even bang van. Want ik wil natuurlijk ook het beste voor de toekomst van mijn kind.
We zijn nu een paar maanden verder, en zelfs een tante van mij zag het verschil in Annemarie. Ik merk dat Annemarie meer geïnteresseerd is, zelf dingen wil uitzoeken, en we zijn enorm blij dat ze op de Kampanje zit.
Dus mijn ongevraagde advies aan U als ouder ,die op de open dag komt kijken, is: ALTIJD PROBEREN!!
Het is de moeite waard. Mocht het achteraf toch niets voor uw kind zijn, dan heeft hij hier in ieder geval belangrijke dingen voor de rest van zijn leven geleerd, en dan kan hij nog altijd weer terug naar het “reguliere’ onderwijs.
Jorine Janssen
Moeder van Annemarie (11)
Heb jij iets geleerd vandaag? 