Mijn Depressie

Auteur: Kyra Lynn Helgers (Hudson Valley Sudbury School)

Origineel artikel – My Depression.

Ik was 12 jaar toen mijn depressie begon.

Er was niets wat dit veroorzaakte. Ik begon me rot te voelen in de brugklas, ondanks mijn liefhebbende familie, de geweldige vrienden, een stabiele thuissituatie, goede cijfers en eigenlijk een perfect leven. Er was de uitputting en vervolgens het verdriet. Er was geen aanwijsbare bron voor het verdriet. Er was geen reden voor, maar het was er. Het voelde als een ongelooflijk storende achtergrondmuziek wat net iets te hard was gezet. In eerste instantie heb ik geprobeerd om me ervan te ontdoen, maar toen ik me realiseerde dat ik dat niet kon, draaide ik het volume omhoog, pakte een deken en liet het me omringen. Ik kon soms nog steeds gelukkige momenten hebben. Ik kon af en toe nog steeds lachen om grappen. Ik kon nog steeds glimlachen om dingen. Maar het gevoel van verdriet was er nog, afwachtend en het haatte me als het werd genegeerd. Ik ging door het leven met loden gewichten aan mijn enkels, aan mijn hoofd en aan de hoeken van mijn mond.

In het weekend waren mijn vrienden levensreddend. Want ik kon niet tegen mijn ouders zeggen wat ik doormaakte, mijn verdere familie en mijn vrienden hebben me gered. Ik liet ze mijn gebroken hart zien, ze zouden het kussen en er pleisters op plakken en zorgen dat het zou blijven kloppen om de week door te komen. Ik zou me uren op hen stortten en ze mijn gesneden armen laten verbinden en mijn voorhoofd laten kussen en mijn batterijen opladen voor een week of zo.

Ik hield me vast aan de momenten waar ik om gaf en de kleine dingen die ik tegenkwam: Een rots in de vorm van een hart, een oude roestige spijker aan de kant van een weg, kleine voorwerpen die ik niet aan iedereen liet zien en waar ik me aan kon vastklampen als ik me verloren voelde.

Ik had hulp nodig, maar was te bang om het te vragen. Dit ging zo een paar jaar door. Maar toen kwamen mijn ouders erachter. Ik ben vergeten hoe. Het kan mijn zus zijn geweest die het heeft verteld, of het kan zijn dat ik op een dag vergat mijn armen te bedekken met armbanden, maar hoe dan ook ze stuurden mij naar een groepstherapie. Het was goed om met de andere meisjes te praten en het was goed om mijn hart te luchten, ik voelde me daarna anderhalf uur weer ontspannen.

Maar mijn hersenen waren nog steeds in de war. Ze zetten me op ‘Zoloft’, nadat mijn betrokken zus ze heeft weten te overtuigen en ik denk dat het een paar maanden hielp voordat mijn lichaam eraan gewend was. Toen stopte het met werken dus op een dag nam ik het niet meer. Als je ooit hebt gelezen of hebt doorgemaakt wat er gebeurt als je stopt met ‘Zoloft’ dan weet je dat het een hel is.

Op mijn 16^e gingen mijn cijfers achteruit en mijn ouders hebben me toen verboden uit te gaan. Ik mocht de telefoon niet meer gebruiken, niemand zien of online gaan totdat mijn cijfers zouden verbeteren en mijn kamer werd schoongemaakt.

Maar er gebeurde niets.

Na een paar maanden beseften mijn ouders dat mij vast te houden de situatie alleen maar erger maakte. Ik heb nieuwe medicatie gekregen. Toen zijn ze bij me gaan zitten en vroegen me of ik een particuliere school wilde proberen. Een Sudbury school. Een school zonder stress, zonder vakkenpakket. Een democratische school die haar studenten laat kiezen hoe ze hun dagen doorbrengen en laat leren door alledaagse ervaringen en spelen.

Ze vertelden me dat ik de school kon bezoeken en het kon uitproberen als ik wilde en ik begon te snikken. Ik zag geen uitweg meer. Ik was van plan om dood te zijn voor het einde van het schooljaar, en deze school kwam als een wonder op mijn pad.

Ik zit nu ongeveer drie maanden op deze Sudbury School en het heeft mijn leven veranderd. De twijfels die ik had over de filosofie van de school werden opgelost door de 9-jarige dichter, door de 6-jarige die de telefoon beantwoordt: “Hallo, Hudson Valley Sudbury School, hoe kan ik u helpen?”, door elk kind die meer weet over vriendschap, moraal, eerlijkheid en communicatie dan de helft van de volwassenen die ik ken. Deze school, deze gekke, radicale, krankzinnig school heeft mijn leven gered. Het heeft me geleerd om vast te houden aan inspiratie, en geeft me nieuwe redenen om elke seconde te leven en om anders, vreemd, inspirerend en woest gepassioneerd te zijn.

Soms val ik nog een paar dagen terug en voel ik me weer slecht. Ik ga zitten en voel me alsof het leven onmogelijk is, alsof het niet mogelijk is door te gaan en het is net alsof de wereld om me heen grijs wordt. De depressie blijft terugkomen, lachend en verspreidt zich door mijn bloedbaan, pakt mijn botten en vraagt: “Ben je me vergeten?’

Maar het weet dat het niet kan blijven en ik weet dat het niet blijft. Omdat ik het niet ben vergeten. Ook al ben ik nog niet genezen: ik houd de kettingen in mijn hand, ik beheers de zweep, de metaforisch leiband die ik nodig heb om het in toom te houden. Ik ben de baas nu.

Wat ik me realiseer is dat ik nooit zwak ben geweest. Gedurende die vijf jaar dat ik niet in staat was om iets te doen en te willen heb ik het niet helemaal opgegeven, was ik niet zwak. Ik werd geslagen, gekneusd, bebloed, maar ik leefde. Ik leef.

Ik leef.